எது தேவையோ அதை மட்டும் நாம் புரிஞ்சிக்கிட்டா போதும் - தென்கச்சி கோ.சுவாமிநாதன்

ஒரு ஊருல ஒரு முனிவர் இருந்தாரு. ஒரு நாளு அவரைப் பாக்க 4 பேரு வந்திருந்தாங்க.

முனிவர்கிட்ட அந்த 4 பேரும்”சாமி உலகத்த புரிஞ்சிக்கவே முடியலயே ,அதுக்கு என்ன வழின்னு” கேட்டாங்க.

அதுக்கு அந்த முனிவர்”தெரியலயேப்பா’ன்னு” ஒத்த வரில பதில் சொல்லிட்டாரு.

ஆனாலும் வந்தவங்க விடாம.”என்ன சாமி நீங்க எவ்ளோ பெரிய முனிவர் இதுகூடத் தெரியலைன்னு சொல்லுறிங்களே!” அப்டின்னு கேட்டாங்க.
அதுக்கு முனிவர் அவங்ககிட்ட “சரி இப்ப நான் உங்கள ஒரு புஷ்பக விமானத்துல அழைச்சிகிட்டுப் போவேன். போற வழியில ஒரு காட்சிய உங்களுக்கு காட்டுறேன்.

அது பத்தி உங்களோட கருத்த நீங்க சொல்லனும், கருத்து தப்பா இருந்துச்சின்னா இந்த விமானம் உங்கள கீழ தள்ளிவிட்டுடும்” அப்டின்னாரு.
சரின்னு அந்த 4 பேரும் முனிவரோட சேந்து புஷ்பக விமானத்துல ஏறினாங்க.
கொஞ்ச தூரம் போன பிறகு ஒரு இடத்துல ஒரு புலி , குட்டிபோட்டுக்கிட்டு இருந்திச்சி. குட்டி போட்ட பிறகு தனக்கும் தன் குட்டிகளுக்கும் பசிக்கு இரை தேடி அந்தப் பக்கமா போனது.

அந்தப் பக்கமா ஒரு மான், அதுவும் குட்டி போட்டுட்டு பசிக்கு தண்ணீர் குடிக்கிறதுக்கு வந்திச்சி.

மானப் பாத்த அந்தப் புலி சட்டுன்னு அது மேல பாஞ்சி அதைக் கொன்னு தானும் சாப்பிட்டு தன்னோட குட்டிகளுக்கும் குடுத்திச்சி. அத சாப்பிட்ட அந்தப் புலிக் குட்டிங்களுக்கு சந்தோசம்.

இந்தப் பக்கமா தன் அம்மாவ பறிகொடுத்த மான் குட்டிகளுக்கு வருத்தம். இந்தக் காட்சிய அவங்கிட்ட காட்டின முனிவர் இதப் பத்தி உங்க கருத்து என்ன’ன்னு கேட்டாரு.

அதுக்கு அந்த 4 பேருல ஒருத்தர் “இது ரொம்ப தப்பு. மான் குட்டிகளுக்கு இப்ப தாய் இல்லாம போச்சேன்னு சொன்னாரு”. உடனே அவர அந்த விமானம் கீழ தள்ளிவிட்டுடுச்சு.

அடுத்த ஆளப்பாத்து முனிவர் கேட்டாரு,”ஏம்பா உன் கருத்து என்னன்னு?
ஏற்கனவே ஒருத்தன் கீழ விழுந்தத பாத்த ஆளு இவன்,” இல்ல இது சரிதான், ஏன்னா புலிகளுக்கு இரையாகத் தானே மான்கள் இருக்குது அப்படின்னு சொன்னாரு.

ஒடனே அவரையும் விமானம் கீழ தள்ளி விட்டுடுச்சு.

இதையெல்லாம் பாத்துக்கிட்டு இருந்த அடுத்த ஆளு ரொம்ப உசாரா சொன்னான், “ இது தப்பும் இல்ல சரியும் இல்லன்னு”. ஒடனே அவனையும் அந்த விமானம் கீழ தள்ளிடிச்சி.

கடைசியா விமானத்தில இருந்தவனைப் பாத்து கேட்டாரு முனிவர்,”ஏம்பா உன் கருத்து என்னன்னு”, அதுக்கு அவன்,”தெரியலயே சாமின்னு”, சொன்னான். இந்த மொற அவன அந்த விமானம் கீழ தள்ளல. இரண்டு பேரையும் சொமந்துகிட்டு பயணம் செய்ய ஆரம்பிச்சிச்சி.

நீதி: நம்ம வாழ்க்கைக்கு எது தேவையோ அதை மட்டும் நாம் புரிஞ்சிக்கிட்டா போதும் தேவையில்லாத விசயங்கள தெரிஞ்சிக்க முயற்சி செய்றது அனாவசியம்,

அது போல தனக்கு அறிவில்லாத விசயங்கள் குறித்து தனக்கு தெரிஞ்சமாதிரி பேசுறதும் அனாவசியம். தெரியாத விசயங்களை தெரியாதுன்னு ஒத்துக்கிறது தான் உத்தமம்.

நன்றி : தென்கச்சி கோ.சுவாமிநாதன்

கடவுள் இருக்கின்றாரா ! கண்ணுக்கு தெரிகின்றாரா !

கப்பல் ஒன்று கடலில் வழிதவறி செல்லும்போது புயலில் சிக்கி  மூழ்கிவிடுகிறது. அதில் ஒருவன் மட்டும் எப்படியோ தப்பி விடுகிறான். அருகிலுள்ள தீவில் அவன் கரையேறுகிறான்.
 

“இறைவா… இங்கிருந்து எப்படியாவது என்னை தப்பிக்க வைத்துவிடு. ஆள் அரவமற்ற இந்த தீவில் எத்தனை நாள் நான் இருப்பது? என் மனைவி மக்களை
பார்க்கவேண்டாமா??” என்று பிரார்த்திக்கிறேன்.
 

ஏதாவது ஒரு ரூபத்தில் தனக்கு உதவிக்கரம் நீளும் என்று தினசரி எதிர்பார்த்து
எதிர்பார்த்து ஏமாந்துவிடுகிறான். எதுவும் உதவி கிடைத்தபாடில்லை.

இப்படியே நாட்கள் ஓடுகின்றன. தன்னை காத்துக்கொள்ள, தீவில் கிடைத்த பொருட்கள், மற்றும் கப்பலின் உடைந்த பாகங்கள் இவற்றை கொண்டு ஒரு சிறிய குடிசை ஒன்றை கட்டுகிறான். அதில் கரை ஒதுங்கிய கப்பலில் இருந்த தனது பொருட்கள் மற்றும் உடமைகள் சிலவற்றை மட்டும் பத்திரப்படுத்தி, தானும் தங்கி வந்தான்..

இப்படியே சில நாட்கள் ஓடுகின்றன. இவன் பிரார்த்தனையை மட்டும் விடவில்லை. கடவுள் ஏதாவது ஒரு ரூபத்தில் நமக்கு நிச்சயம் உதவுவார் என்று தன்னை தேற்றிக்கொண்டான். ஒரு நாள் இவன் உணவு தேடுவதற்காக வெளியே சென்றுவிட்டு திரும்புகையில், அவன் கண்ட காட்சி அவனை திடுக்கிட வைத்தது.

பட்ட காலிலே படும் என்பது போல… எது நடக்ககூடாதோ அது நடந்துவிட்டது. இவன் தங்குவதுகென்று இருந்த ஒரே குடிசையும் வானுயுற எழும்பிய புகையுடன் தீப்பிடித்து எரிந்துகொண்டிருந்தது. குடிசைக்குள் இருந்த உடைமைகள் அனைத்தும் தீக்கிரையாகியிருந்தன. அதை  பார்த்த இவன் அலறித் துடித்தான். எல்லாம் போய்விட்டது. இவனிடமிருந்த மிச்ச சொச்ச பொருட்களும் போய்விட்டது.“இறைவா… என்னை காப்பாற்றும்படி தானே உன்னை மன்றாடினேன். நீ என்னவென்றால் இருப்பவற்றையும் பறித்துக் கொண்டாயே… இது தான் உன் நீதியோ…?” என்று கதறி அழுகிறான்.
 

மறுநாள் காலை ஒரு கப்பலின் சப்தம் இவனை எழுப்பியது. இவன் தீவை நோக்கி அது வந்துகொண்டிருந்தது. “அப்பாடா… நல்ல வேளை… ஒரு
வழியாக இங்கிருந்து  தப்பித்தோம். யாரோ நம்மை காப்பாற்ற வருகிறார்கள்.”
என்று உற்சாகத்தில் துள்ளி குதித்தான். கப்பல் சிப்பந்திகள் இவனை,
லைஃப் போட்டில் வந்து அழைத்து சென்றார்கள். தான் இங்கே தீவில்
மாட்டிக்கொண்டிருப்பது எப்படி தெரியும் என்று அவர்களிடம் கேட்க, “தீவில் ஏதோ பற்றி எரிந்து புகை எழும்பியதை பார்த்தோம்….

 யாரோ தீவில் கரை ஒதுங்கி காப்பாற்ற வேண்டி சிக்னல் கொடுக்கிறார்கள் என்று நினைத்தோம்” என்கிறார்கள் அவர்கள்.

 
அப்போது இறைவன் குடிசையை எரித்த காரணம் இவனுக்கு புரிந்தது. இறைவனுக்கு நன்றி சொன்னான். அந்த வழியில் கப்பல்கள் வருவதே மிக மிக அரிதான நிலையில், குடிசை மட்டும் தீப்பிடித்து எரியவில்லை என்றால் தன் நிலை என்னவாகியிருக்கும் என்று அவனுக்கு புரிந்தது. அவசரப்பட்டு இறைவனை நிந்தித்ததை நினைத்து வெட்கினான். வாழ்க்கையில் பல சந்தர்ப்பங்களில் நாம் இப்படித்தான் இறைவனை அவசரப்பட்டு தவறாக எடைபோட்டுவிடுகிறோம்.

நம்மை காக்கவே அவன் ஒவ்வொரு கணமும் காத்திருக்கிறான். அவன் தரும் சோதனைகள் அனைத்தும் நம்மை வேறொரு மிகப் பெரிய ஆபத்திலிருந்து காக்கவே என்று நாம் புரிந்துகொண்டால், எதைப் பற்றியும் அலட்டிகொள்ளவேண்டியதி­ல்லை.

 எனவே சோதனை என்றால்… இறைவனின் அருட்பார்வை உங்கள் மீது விழுந்துவிட்டது விரைவில் நல்லது நடக்கும் என்று நம்புங்கள் !

குறுக்குப் பாதை !

ஒரு மாட்டு வண்டியில் தேங்காய்களை ஏற்றிக்கொண்டு வேகமாக வந்துகொண்டு இருந்தான் ஒருவன்.குறுக்குப் பாதை ஒன்று வந்தது. அங்கே ஒரு சிறுவன் நின்றிருந்தான்.

‘‘தம்பி, இந்தச் சாலையில் போனால் ஊர் வருமா?’’ என்று கேட்டான்.
‘‘வருமே...’’ என்றான் சிறுவன்.

‘‘போய்ச் சேர எவ்வளவு நேரம் ஆகும்?’’

‘‘மெதுவாகச் சென்றால் பத்து நிமிடத்தில் போய்விடலாம். வேகமாகச் சென்றால் அரை மணி நேரம் ஆகும்’’ என்றான்.

சிறுவன் சொன்ன பதிலைக் கேட்டு மாட்டு வண்டிக்காரனுக்குக் கோபம்.‘‘என்ன கிண்டலா? வேகமாகச் சென்றால் எப்படி நேரம் அதிகமாகும்?’’ என்று கேட்டான்.

‘‘போய்த்தான் பாருங்களேன்’’ என்று சிறுவன் சொன்னதும், அவன் வண்டியை வேகமாக விரட்டி சென்றான்.

சிறிது தூரம் போனதுமே சாலை முழுவதும் கற்கள் கொட்டி இருந்தது. வண்டி தடுமாறிக் கவிழ்ந்தது.

தேங்காய்கள் சிதறின. வண்டியை நிமிர்த்திக் கீழே சிதறிய தேங்காய்களை பொறுக்கி எடுத்துப் போடுவதற்கு அரை மணி நேரத்திற்கும் மேலாகிவிட்டது.

வண்டிக்காரனுக்கு சிறுவன் சொன்ன வார்த்தைகளின் அர்த்தம் புரிந்தது.

”எப்பொருள் யார்யார்வாய்க் கேட்பினு மப்பொருண்
மெய்ப்பொருள் காண் பதறிவு” -

 குறள் 423

Thanks to DINAKARAN.COM

'முதியோர் இல்லம் !

என்னங்க..! உங்க அம்மாவை சேர்த்த 'முதியோர் இல்லத்தில்' இருந்து பேசினாங்க... "உங்களை நாளைக்கு அங்க வரச் சொல்றாங்க"...!!!என்ற மனைவியை திரும்பிப் பார்த்தான் அவன்

ஏன் என்னவாம் ...? இப்ப தானே போன மாசம் போய் பார்த்துட்டு வந்தேன் என்றவனிடம் , "போய் என்னனுதான் பாத்துட்டு வாங்க"...? நீங்க பாட்டுக்கும் இது 'தான் சாக்குன்னு' இப்பவே கூட்டிகிட்டு வந்துடாதீங்க...! இங்க ஏற்கனவே ஏகப்பட்ட செலவு இருக்கு..! இதுக்கு நடுவுலே அவங்களை வேற பாக்க முடியாது. 'பொண்ணு படிப்புச்' செலவுக்கே இங்க 'முழி' பிதுங்குது, இதுலே உங்க அம்மா 'வைத்திய செலவு' வேற செய்யமுடியாது பார்த்துக்கங்க'...என்றாள்

சரி... சரி... விடு நான் பார்த்துக்கறேன் என்ற அவன் மனதிலும் அம்மாவை பற்றிய இனம் புரியாத பயமும், அதே நேரம் மனைவி மீது கோபம் கோபமாய் வந்தது.

மறுநாள் காலை அம்மாவை பார்க்க'முதியோர் இல்லம்' சென்ற சந்துரு அங்கிருந்த மேடத்திடம் விபரம் கேட்க, அவங்க அம்மா கொடுக்க சொன்னதாக அவர்கள் அவன் கையில் 'ஒரு கவரை' கொடுத்தாங்க. அதை பிரித்த பார்த்த போது அவன் பெயருக்கு '2 லட்ச ரூபாய்க்கான டி.டி யும்', ஒரு கடிதமும் இருந்தது. படித்த அவன் அதிர்ந்து போனான் .அதில்

அன்பு மகனுக்கு,

உன் தந்தை இறந்தபோது 'உன்னை நான் சுமையாக' அப்போது நினைக்கவில்லை.

இப்போதும் உனக்கு 'நான் சுமையாக' இருக்க விரும்பவில்லை.

உன் மனைவி எதிர்பார்ப்பது போல் என்னால் 'உடல் உழைப்பை தர முடியவில்லை.

நீ கஷ்ட படுவதை பார்க்க என்னால் முடியவில்லை. ஆகவே

இப்போதும் எனது "கிட்னீயை" விற்று அந்தப்பணத்தை உனக்கு கொடுத்திருக்கிறேன்.

கடனையெல்லாம் அடைத்து விட்டு என் 'பேத்தியை' நன்கு படிக்க வை..!.அவள் நாளை 'உன்னை உன் மனைவியை' காப்பாத்துவா.! பாத்துக்க எல்லாத்தையும்,

நீங்க எல்லாம் 'நல்லாருக்க' நான் அந்த கடவுள் கிட்ட வேண்டிகிறேன்...! நான் போகிறேன்...? அன்பு அம்மா ...!

அவன் அப்படியே 'இடிந்து' போய் விட்டான். இன்றுவரை
'மனதிற்குள் சொல்லி'... சொல்லி... 'அழுது' கொண்டுதான் இருக்கிறான்...! என் 'நண்பன்'...!

நீதி: 'அன்பு' என்பது 'அன்னையிடம்' மட்டுமே எல்லா காலங்களிலும் 'அமுதமாய்' கிடைக்கும். '

"தாயின் அன்பை யாருக்காகவும் தள்ளி வைக்காதீர்கள்"...!

அன்பு கொண்ட அனைவர்க்கும்'....!

தாய்மையின் சிறப்பு

தாய்மையின் சிறப்பு

இரவு 12 மணிக்கு சாலையில் ஓர் வாடகை கார் வேகமாகச் சென்று கொண்டிருந்தது. ஒரு நடுத்தர வயதுப் பெண்மணி, அந்த காரை கையசைத்து நிறுத்தினார்.

"தம்பி ஆஸ்பத்திரி போகணும்"

"நான் வரமுடியாது. சாப்பிட்டுட்டு, படுக்கப் போறேன்".

"என் மகளுக்கு பிரசவவலி வந்து விட்டது, தயவுசெய்து வரமாட்டேன்னு சொல்லிடாதேப்பா" என்றார் அப்பெண்மணி.

"நீங்க இவ்வளவு சொல்றதாலே வர்றேன். 500 ரூபா ஆகும்" என்றான் அந்த கார் ஓட்டும் இளைஞன்.

அப்பெண்மணி 500 ரூபா என்ன 1000 ரூபாய் கேட்டால் கூட தர சம்மதம் என்பதுபோல் வேகவேகமாக தலையாட்டி சம்மதிக்க, கார் அவர்களுடன் மருத்துவமனைக்கு விரைந்தது.
கார் ரெயில்வே கேட்டை நெருங்கவும், எச்சரிக்கை மணி ஒலிக்க கேட் மூடப்பட்டது.

 அக்கர்ப்பிணியின் முனகல் சற்று அலறலாக மாறியது. இரண்டு ரெயில் வண்டிகள் எதிர் எதிர் திசையில் கடக்க, பத்து நிமிடத்தில் கேட் திறந்தது.

இப்போது கார் இன்னும் சற்று வேகமாக ஓடி மருத்துவமனையில் நின்றது. நடுநிசியின் நிசப்தத்தைக் கிழித்தது அப்பிரசவத் தாயின் அலறல். மூடிய விழிகளில் நீர் மல்க, அந்த நடுத்தர வயதுப் பெண்மணி கைகளைக் கூப்பி மகளுக்காக இறைவனிடம் வேண்டினாள்.
அந்த கார் இளைஞனும் அமைதியாக அங்கே நின்றிருந்தான்.

சற்று நேரத்தில் மருத்துவர் வந்து சுகப்பிரசவம் நடந்துள்ளது. ஆண் குழந்தை பிறந்துள்ளதாக தெரிவித்தார். 

இந்த தாய் கார் இளைஞரிடம் "தம்பி! ரொம்ப நன்றிப்பா. இந்தா நீ கேட்ட பணம்" என பணத்தை நீட்டினாள் அப்பெண்மணி.

"வேணாம்மா. எங்கம்மா என்னைப் பெற எவ்வளவு வேதனைப்பட்டிருப்பாங்கன்னு இறைவன் எனக்கு புரிய வச்சிட்டார். பணத்தை நீங்களே வைங்க" என்று சொன்னபடி நடக்க ஆரம்பித்தான்.

ஏதோ யோசிக்க போனை எடுத்து ஒரு நம்பரை கண்டுபிடித்து டயல் பண்ணினான்.

"ஹலோ முதியோர் இல்லமா?"

"ஆமா என்ன இந்த நேரத்துல போன் பண்ணுறீங்க?"

"மன்னிக்கவும். நாளு நாளைக்கி முன்னாடி அனாதைன்னு சொல்லி ஒருத்தவங்கள உங்க இல்லத்துல சேர்த்தேன்.. இல்லையா? 

அவுங்க அனாதை இல்லை என்ன பெத்த தாய். நாளைக்கு காலையிலே வர்றேன் அவுங்கள கூட்டிட்டு போக" முதியோர் இல்ல பொறுப்பாளரின் அனுமதியைக் கூட கேட்காமல் மொபைலை கட் பண்ணி விட்டு வண்டியை தீர்க்கமான முடிவோடு ஸ்டார்ட் செய்தார் .

'ஆம். நிஜத்தை தரிசிக்கும் ஒவ்வொரு இதயமும்... ஒரு மனிதனைப் பிரசவிக்கிறது'.

தங்கமாம்பழம்

விஜயநகரத்தி​லே அரசர் கிருஷ்ண​தேவராயரின் அரண்ம​னையில் மறுநாள் ந​டை​பெற இருக்கும் அரசரின் தாயார் வருட திவசத்திற்கான காரியங்கள் தடபுடலாக ந​டை​பெற்றுக் ​கொண்டிருந்தது.

ஆனால் அரசர் கிருஷ்ண​தேவராயர் ​சோகமாக கவ​லை​யோடு அமர்ந்திருந்தார்.

ராஜகுரு அரசரிடம் அவரு​டைய நி​லைக்கு காரண​மென்ன என்று ​கேட்கிறார்.

தன்னு​டைய தாயார் இறக்கும் தறுவாயில் திங்க  மல்​கோவாவா வ​கை மாம்பழம் ​கேட்டார். ஆனால் அந்தப் பருவம் மாம்பழங்கள் காய்க்கும் பருவம் இல்​லையாதலால், அந்த சாம்ராஜ்யத்தின் நாலாதி​சைகளுக்கும் வீரர்க​ளை அனுப்பியும் அம்மாம்பழம் கி​டைக்கவில்​லை. அதற்குள் தாயார் இறந்துவிட்டார். நி​றை​வேறாத ஆ​சையுடன் அவர் இறந்துவிட்ட​தே தன்னு​டைய கவ​லைக்கு காரண​மென்று அரசர் கூறினாராம்.

இதுதான் நல்ல சந்தர்ப்பம் சம்பாதிப்பதற்கு என சட்​டென்று திட்டம் ​போட்ட ராஜகுரு, அரசருக்கு ஒரு ​யோச​னை கூறினார்.

“ஐந்து அந்தனர்களுக்கு 5 தங்க மாம்பலங்க​ளை நா​ளைய திவசத்தின் முடிவில் ​கொடுத்து விட்டால் இறந்தவரு​டைய ஆத்மா சாந்திய​டையும்”

ஆனால் மீண்டும் இது மாம்பழ பருவம் இல்லாததால் மாம்பழங்கள் எங்கிருந்து கி​டைக்கும்? என மன்னன் ​கேட்டாராம்.

ராஜகுரு சாமர்த்தியமாக ஒரு ​யோச​னை கூறியிருக்கிறார்

“மல்​கோவாவா மாம்பழங்களுக்கு பதிலாக தங்கத்தினால் ​செய்த மாம்பழங்க​ளை ​​கொடுத்துவிடலாம்”

மன்னருக்கு இந்த ​யோச​னை முழு​மையாக புரியாவிட்டாலும் ராஜகுருவின் ​யோச​னை என்பதால் ஒத்துக் ​கொண்டார்.

ராஜகுரு தன்னு​டைய ஆட்கள் சில​ரை அந்தனர்கள் ​போல் ​வேடமிட ​வைத்து மறுநாள் திவசத்திற்கு ​​சென்று தங்கத்தினால் ​செய்த மாம்பழங்க​ளை ​பெற்று அதில் பாதி​யை தன்னிடம் ​கொடுத்து விட​வேண்டும் என்ற ஒப்பந்த்துடன் அனுப்பி ​வைத்தாராம்.

மறுநாள் திவச​மெல்லாம் முடிந்தவுடன் அரசர் தங்கத்தினாலான மாம்பழங்க​ளை அந்த ஐந்து அந்தனர்களுக்கும் பல மரியா​தைகளுடன் தாம்பாழத்தில் ​வைத்து ​கொடுத்தாராம்.

இ​​வை எதுவும் குறித்து முன்ன​மே எதுவும் ​​தெரியாத ​தெனாலிராமன் அதிர்ச்சியுடன் பார்த்துக் ​கொண்டிருந்தானாம்.

இதில் ஏ​தோ சூது இருக்கிறது என்ப​தை புரிந்து ​கொண்ட ​தெனாலிராமன், பக்குவமாக புத்திசாலித்தனமாக இவ்விசயத்தில் மன்னருக்கு உண்​மை​யை புரிய​வைக்க முடிவு எடுத்து, ஒரு திட்டம் தீட்டினானாம்.

தங்கத்தினாலான மாம்பழங்க​ளை தானமாக ​பெற்றுக் ​கொண்டு ​வெளி​யேற இருந்த அந்தனர்க​ளை அ​ழைத்து, தானும் தன் தாயாருக்கு சிரார்தம் ​கொடுக்க ​வேண்டும், தன்னு​டைய தாயாருக்கும் க​டைசி ​நேரத்தில் ஒரு ஆ​சை இருந்தது அ​தை நி​றை​வேற்ற ​வேண்டும் எனக் கூறினானாம்.

ஒ​ரே ​நேரத்தில் இரண்டு தானம் கி​டைக்கும் மகிழ்ச்சியில் அந்த அந்தனர்களும் சந்​தோசமாக அந்த தானத்​தை வாங்கிக் ​கொள்ள சம்மதித்தார்களாம்.

காவலர்க​ளை அ​ழைத்து பழுக்க காய்ச்சிய 5 இரும்புக் கம்பிக​ளை ​கொண்டு வரச் ​சொன்னானாம்

எதற்கு என்று புரியாமல் அந்தனர்களும், ராஜகுருவும் மற்றும் அங்கிருந்த அ​னைவரும் முழித்துக் ​கொண்டிருந்தார்களாம்.

அப்​பொழுது ​தெனாலிராமன் கூறினானாம்

என் தாயார் இறக்கும் தறுவாயில் எனக்கு பழுக்க காய்ச்சிய இரும்புக் கம்பியால் சூடு ​வைக்க விரும்பினார்கள் ஆனால் அந்த ஆ​சை நி​றை​வேறாம​லே அவர்கள் இறந்துவிட்டார்கள் ஆக​வே உங்களுக்கு அத​னைக் ​கொடுத்து அவர்கள் ஆத்மா சாந்திய​டைய ​செய்ய விரும்புகி​றேன் என்றானாம்

பயந்து ​போன அந்தனர்கள் எங்களுக்கு சூடு ​வைப்பதால் அவர்களுக்கு எவ்வாறு திருப்தி ஏற்படும் என்றார்களாம்.

அரசரின் தாயார் சாப்பிட விரும்பிய மாம்பழத்திற்காக உங்களுக்கு தானம் ​கொடுப்பதால் அவர்கள் ஆத்மா திருப்திய​டையு​மென்றால் என் விசயத்தில் மட்டும் ஏன் நிகழாது என்றானாம்

ஐந்து அந்தனர்களும் தானம் வாங்கிய தங்கத்தினாலான மாம்பழங்க​ளை திருப்பிக் ​கொடுத்துவிட்டு, ஆ​ளைவிடுமாறு மன்னிப்புக் ​கேட்டுக் ​கொண்டு பயந்து ஓடிவிட்டார்களாம்

தெனாலிராமனின் புத்திசாலித்தனத்​தை பாராட்டி அதில் இரண்டு தங்க மாம்பழங்க​ளை அவனுக்கு மன்னர் பரிசாக அளித்தாராம்!

நிலவும் சாட்சி சொல்லும் !

மாடசாமிக்கும் கந்தசாமிக்கும் அடுத்தடுத்து நிலங்கள் இருந்தன.
இதில் மாடசாமிதான் அடிக்கடி தகராறு செய்து வந்தான்.

ஓர் இரவு நேரம்.  நல்ல  பௌர்ணமி. இவர்கள்  இருவரும்  தங்கள் வயலுக்கு தண்ணீர் பாய்ச்சி கொண்டிருந்தனர்.

வழக்கம் போலவே தகராறு.

மாடசாமி, தன்கையில் இருந்த மண்வெட்டியால் கந்தாசாமியை வெட்டி விடுகிறான்

கந்தசாமி சாகும்போது, "நிலவே நீ தான் சாட்சி" என சொல்லி விட்டு சாகிறான்.

அடபோடா இந்த நிலவா வந்து சாட்சி சொல்லபோகிறது என்று சிரித்தான்.

கந்த சாமியை யார் கொன்றது எனத்தெரியாமல் போகிறது.

சிலகாலம் போனது.

மாடசாமி இரவு சாப்பிட்டு விட்டு கைற்றுக்கட்டிலை வெளியே எடுத்துபோட்டு படுத்தான்.

அன்றும் பௌர்ணமி.
அவனுக்கு கந்தசாமியின் ஞாபகம் வந்து போனது.
பெரிதாக சிரித்தான்.

திடிரென்று தன்புருசன் சத்தம் போட்டு சிரித்ததை கண்டு காரணம் கேட்டாள் அவன் மனைவி.

இவனும் ஏதோதோ சொல்லி சமாளித்து பார்த்தான்.

அவள் சமாதானம் அடையவில்லை.

சரி யாரிடமும் சொல்லக்கூடாது என்று சொல்லி, கந்தசாமியை தான் கொன்ற கதையை சொன்னான்.

சில நாட்கள் சென்றன.

மாடசாமிக்கும் அவன் மனைவிக்கும் சண்டை.

அவளை அடிஅடின்னு அடித்தான்.
கோபம் தலைக்கேறி மண்வெட்டியை எடுத்து வெட்ட வந்தான்.

அவள் பெரிதாக சத்தம் போட்டுக்கொண்டே தெருவில் வந்து கத்தினாள்.

"அய்யோ என்ன காப்பாத்துங்க. அன்னைக்கு கந்தசாமிய கொன்னமாதிரி என்னையும் கொல்ல வரான் என் புருசன்"

அப்பத்தான் கந்தசாமிய கொன்றது மாடசாமிதான்னு ஊர்மக்களுக்கு தெரிந்தது.

‪‎பெண்களிடம் ரகசியம் தங்காது என்பது உண்மையா ?