பசி

　

கோடை விடுமுறையைக் கொண்டாட தனது மனைவி
　
வழியில் ஒரு ஹோட்டலில் சாப்ப்பிட இறங்கினார்கள்
　
கதிர்வேலின் தாயார் தெய்வானை சப்ளையரிடம் ஒரு இலை வாங்கி மீதமிருந்த சாதத்தை அதில் கொட்டி பார்சலாக்கி தரும்படி கேட்டாள்
　
தனது தாயாரின் செயலைக்கண்டு எரிச்சலடைந்தார் கதிர்வேல்
　
``இதுக்குத்தான் உங்கம்மாவ எங்கயும் கூட்டிகிட்டு போகவேண்டாமுன்னு சொல்றது, பொது இடத்துல எப்படி நடந்துக்கிறாங்க பார்த்தீங்களா?'' கதிர்வேலின் மனைவி எரிச்சலாகச் சொன்னாள்.
　
ஹோட்டலை விட்டு வெளியே வந்தபோது பசியோடு காத்திருந்து பிச்சை கேட்ட ஒரு முதியவருக்கு அந்த பார்சலை தந்துவிட்டு கூடவே தயிரும் ஊறுகாயும் வாங்கி சாப்பிடும்படி காசு தந்தாள் தெய்வானை
　
``ஹோட்டல்ல சாதம் மீதம் வெச்சா அத அவங்க குப்பைத்தொட்டியுலதான் போடுவாங்க, அத பசியோட இருக்கிற யாருக்காவது கொடுத்தா அவங்க ஒரு நேர பசி ஆறுமில்லையா?;'' சாந்தமாய் சொன்ன தனது தாயாரை பெருமையாகப் பார்த்தார்கள் அவரது தந்தையும் மனைவியும் குழந்தைகளும்.. சாப்பிட்டு மீதமான சாதத்தை பார்சல் செய்து தர கேட்டால் பார்பவர்கள் என்ன நினைப்பார்கள் என்று தனது தாயாரை வெறுப்பாய் பார்த்தார் கதிர்வேல்... அனைவருக்கும் அளவுச் சாப்பாடு பரிமாறப்பட்டது. குழந்தைகள் இருவரும் தட்டிலிருந்த சாதத்தை முழுவதும் சாப்பிடாமல் மீதம் வைத்தனர்., குழந்தைகள், தாய், தந்தையரோடு காரில் புறப்பட்டார் கதிர்வேல்.

வீடு பார்த்து அட்வான்ஸ் குடுத்திடுங்க

ராகவனும் அவனது மனைவி சுசீலாவும் வாடகைக்கு வீடு தேடி அலைந்து சலித்துப்போனார்கள். ஷோபாநகரில் ஒரு புது வீடு வாடகைக்கு கிடைக்கும் என்ற தகவல் கிடைக்க இருவரும் போய் வீட்டை பார்த்தார்கள். ஒரு அறையும் ஒரு சமையலறையுமென வீடு சிம்பிளாக இருந்தது. வீட்டு உரிமையாளர் தினகரனை சந்தித்து அட்வான்ஸ், மாத வாடகை எவ்வளவு என்று கேட்டான் ராகவன். அட்வான்ஸ் எதுவும் வேணாம், வாடகை மூவாயிரம் மட்டும் குடுத்தா போதும்!'' சாந்தமாய் சொன்னார் தினகரன்.  

ராகவன் ஒரு கணம் யோசித்தான்.. என்னங்க யோசிக்கிறீங்க, வாடகை கூடினாலும் அட்வான்ஸ் கிடையாது சட்டுன்னு வீடு புடிச்சிருக்குன்னு சொல்லிடுங்க!'' சுசீலா அவசரப்படுத்தினாள். ராகவன் வீடு பிடித்திருக்கிறது என்றும் ``பத்தாம் தேதி குடி வர்றோம்!'' என்று சொன்னான். நல்லது வாங்க!'' என்று புன்முறுவலோடு பதில் சொன்னார் தினகரன். வீட்டை விட்டு கிளம்பும்போது இருவரின் முகத்தில் மகிழ்ச்சி இழையோடியிருந்தது..  

வீட்டுக்காரர் ரொம்ப தங்கமானவர் போல, யாருங்க இந்த காலத்துல அட்வான்ஸ் இல்லாம வீடு வாடகைக்கு விடுறது!'' வழியில் நடந்தவாறே வீட்டுக்காரரைப்பற்றி புகழ்ந்தாள் சுசீலா. அட்வான்ஸ் இல்லதான் ஆனா வாடகை அதிகமில்ல!'' ஏங்க, அந்த வீட்டுக்கு குறைஞ்சது இருபதாயிரமாவது அட்வான்ஸ் குடுக்கணும், நம்மகிட்ட அவ்வளவு பணம் இப்போ எங்கே இருக்கு!' சுசீலாவின் பேச்சுக்கு மறுபேச்சில்லாமல் நடந்தான் ராகவன்.  

பத்தாம்தேதி இருவரும் குடிவந்தபோது வீட்டு உரிமையாளரின் மனைவி கெளசல்யா பால் கொண்டு வந்து தந்து சுசீலா கையால் பால் காய்ச்ச வைத்து நன்றாக பழகிக்கொண்டாள். வீட்டு உரிமையாளர் என்ற கர்வம் இல்லாமல் நல்ல குடும்ப நண்பர்களைப்போல் பழகி வந்தார் தினகரனும் அவரது மனைவியும்.. இரண்டு வருடங்கள் ஓடிப்போனதே தெரியவில்லை.  

ஊரிலிருந்து ராகவன் மனைவியின் அக்கா மகன் வேலை தேடி வருவதாக சொன்னபோது ராகவன் மனம் சங்கடப்பட்டது. அவன் இங்கு வந்து அவர்களோடு தங்குவதாக இருந்தால் இந்த வீடு போதாது. இரண்டு அறையுள்ள வேறு வீடு தான் பார்க்க வேண்டும். வேறு வீடு பார்க்கலாம்தான் 

ஆனால் அந்த வீட்டுக்கு குறைந்தது இருபதாயிரம் ருபாய் அட்வான்ஸ் தரவேண்டும், உடனே அவ்வளவு பணத்தை எப்படி புரட்டுவது, வருத்தம் படிந்த முகத்தோடு வாசலில் அமர்ந்தபோது தினகரன் வேலை முடிந்து வந்து சேர்ந்தான். என்ன ராகவன் ஒரு மாதிரியா இருக்கிறீங்க, ஏதாவது பிரச்சனையா?'' வீட்டுக்காரர் வலியக்கேட்டது ராகவனுக்கு ஆறுதலாக இருந்தது. ஊரிலயிருந்து என் மனைவியோட அக்கா மகன் வேலை தேடி இங்க வரப்போறான், அவன் எங்ககூட தங்குறதா இருந்தா வேற இதவிட பெரிய வீடாத்தான் பார்க்கணும், அதான் கஷ்டமா இருக்கு!'' தயங்கியபடியே சொன்னான் ராகவன். ராகவன்,

 எண்ணைக்கும் ஒரே வீட்டுல இருக்க முடியாது, நான் உனக்கு வாடகைக்கு விட்டிருக்கிறது ஒரு பெட்றூம் ஒரு கிச்சன், அதுக்குள்ள உன் மனைவியோட அக்கா மகனையும் சேர்த்து தங்க வைக்க முடியாது அதனால வீட்ட மாத்திதான் ஆகணும், வேற வீடு உடனே பார்த்துடு, நீ எங்கே தங்கினாலும் நம்ம நட்பு அப்பிடியேதான் இருக்கும்!'' தெளிவாய்ச் சொன்னார் தினகரன். வீடு பார்க்கலாம்தான் ஆனா உடனே அட்வான்ஸ் தர்றதுக்கு என்கிட்ட பணமில்ல, எல்லாரும் உங்களமாதிரி அட்வான்ஸ் இல்லாம வீடு தருவாங்களா என்ன!'' தினகரன் பதிலெதுவும் சொல்லாமல் வீட்டிற்குள் சென்று இருபத்தி நான்காயிரம் பணத்தை எடுத்து வந்து ராகவன் கையில் திணித்தார்.  

 

இது உங்க அட்வான்ஸ் பணம்தான் வைச்சுக்கோங்க, நீங்க வீடு கேட்டு வந்தப்போ உங்ககிட்ட நான் அட்வான்ஸ் வாங்கல, மொத்தமா இருபதாயிரம் அட்வான்ஸ் கேட்டிருந்தா நீங்க சிரமப்பட்டிருப்பீங்க, அதனாலதான் அட்வான்ஸ் வேண்டாமுன்னு வாடகையில ஆயிரம் ரூபா அதிகமா வெச்சு கேட்டேன், உங்களுக்கும் அது ஒரு சின்ன செலவா தெரிஞ்சிருக்கும், அந்த பணத்த நான் வங்கியுல போட்டேன், இப்போ அது இருபத்திநாலாயிரமாயிடிச்சு, இந்த பணத்த வெச்சு வேற வீடு பாத்து அட்வான்ஸ் குடுத்திடுங்க!'' தினகரன் சொல்ல சொல்ல அவரை கையெடுத்து கும்பிடலாம்போல தோணியது ராகவனுக்கு

மொக்கையன்

மொக்கையன் ஊரில் திருமணங்களோ, நிச்சயதார்தங்களோ, கிரகப்பிரவேசமோ, பூப்புனித நீராட்டு விழாக்களோ, அன்னதானங்களோ தினமும் நடக்க வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொள்வான் அங்கெல்லாம் அழைக்கப்படாத விருந்தாளியாகச் சென்று கடைசி பந்தி வரை காத்திருந்து சாப்பிட்டு விட்டுதான் திரும்புவான்

மொக்கையனுக்கு வயது ஐம்பது தாண்டியிருந்தது எதிர்காலம் பற்றிய சிந்தனையற்று கவலைகள் எதுவுமின்றி நாட்கள் நகர்ந்துகொண்டிருந்தது. கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகைக்கு யாராவது பழைய லுங்கியோ வேட்டியோ தருவார்கள். வெள்ளை நிறத்திலிருக்கும் வேட்டியை அவன் கட்டத்துவங்கினால் பின்பு அது பழுப்பு நிறமேறி வேட்டியின் சுய அடையாளத்தை இழந்து பெயரிடப்படாத வேறு கலராக மாறி அது கிழிந்து போகும் வரை அவனை விட்டு விலகாமலெயே இருக்கும்.இந்த வருட கிறிஸ்துமஸ் பண்டிகைக்கு புது வேட்டி சட்டை வாங்கி விடவேண்டும் என்ற கனவு அவன் மனதில் எழும்பிக்கொண்டே இருந்தது புது வேட்டி சட்டை வாங்கவேண்டும் என்ற காரணத்தை சொல்லி யாரிடமாவது காசு கேட்டால் எல்லோருக்கும் சிரிப்பு முட்டிக்கொண்டு வந்தது மேலாடை அணிந்து பார்த்திராத ஊர் ஜனங்களுக்கு அவன் புது வேட்டி சட்டை வாங்க காசு கேட்டால் கொடுத்த ஒருருபாய் நாணயத்தை திரும்ப வாங்கி விடலாமா என்று நினைக்கத் தோன்றியது. 

 

சிறுக சிறுக கிடைத்த காசுகள் பீடி வாங்கியும் கட்டங் காப்பி வாங்கியும் செலவழிந்து போயின. அரசியல்கூட்ட விழாவில் ஒலிபரப்பான பாட்டுசத்தம் கேட்டு அது திருமண வீடாக இருக்கக்கூடும் என்று நம்பிச் சென்று ஏமார்ந்து திரும்பியதைப்போலவே வேட்டி சட்டை வாங்குவது என்ற எண்ணமும் அவனை விட்டு மெல்ல விலகியது.அவனுக்குள் புற்று நோய் குடிவந்து பல வருடங்கள் ஆனது தெரியாமலேயே அவனது ஜீவனம் நகர்ந்துகொண்டிருந்தது.

 

 அன்று உடம்புக்கு முடியாமல் பள்ளிக்கூட வராந்தாவில் முடங்கி கிடந்தான் மனசு மட்டும் புது வேட்டி சட்டையின் மீது வியாபித்திருந்தது.மொக்கையனை வேலை வரவில்லையென்று அவனை தேடி வந்த ஓட்டல்காரரிடம் உடம்புக்கு முடியல என்று சொல்லிவிட்டு தனதுபுது வேட்டி சட்டை ஆசையை சேர்த்துச் சொன்னான். ஓட்டல்காரருக்கு கோபம் வந்தது
　
புது வேட்டி சட்ட போட்டுகிட்டு பொண்ணா கெட்டப்போற? ஆசயப்பாரு!" அவர் சினந்தபடியே கிளம்பிப்போனார். புற்று நேய் தனது உக்கிரத்தை காட்ட மொக்கையனுக்கு பேச்சு நின்று போனது அது மேய் மாதம் வேறு சிறுவர் சிறுமியர்களின் வாசனையற்று இருண்டு கிடந்தது அந்த பள்ளிக்கூடம் 

 

அவன் முனகல் நின்று உயிர் பிரிந்து ஒரு நாள் கழிந்த பிறகே ஓட்டல்காரருக்கு தெரிய வந்தது.மொக்கையன் இறந்த செய்தி ஊர் முழுக்கப் பரவியது அவனது உடலை தகனம் செய்ய ஊர்க்காரர்களிடம் வசூல்வேட்டை நடத்தப்பட்டது வசூலான பணத்தில் புது வேட்டி சட்டை வாங்கி வந்து உடலுக்கு அணிவித்து உடல் தகனத்துக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டது புதுவேட்டி சட்டை வாங்கவேண்டும் என்ற ஆசை முதலில் அவனுக்குள் புதைந்துபோக அவனது உடல் பிறகு மண்ணில் புதைந்து போனது.என்றோ எடுத்த புகைப்படத்தின் ஓரத்தில் நின்றிறுந்த மொக்கையனை இனம் கண்டு அதை ஸ்கேன் செய்து சட்டை அணிந்திருப்பதுபோல் புகைப்படம் தயாரித்து மறுநாள் காலை நாளிதழில் அஞ்சலி என்ற பெயரில் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான் மொக்கையன். 

 

 உயிருடன் இருக்கும்போது மேல்சட்டை அணியாத அவன் புகைப்படத்தில் மேல்சட்டை அணிந்திருப்பதை அவன் ஆத்மா மன்னிக்குமா என்பது யாருக்கும் தெரியவில்லை

　

சொந்த ஊர்காரர்

நண்பனுக்கு ஆபரேசன் என்று கேள்விபட்டு அவனை பார்க்க குஜராத் அக்க்ஷதா மருத்துவமனைக்கு சென்றேன். 

 ஆபரேசன் முடிந்து மயக்க நிலையில் படுத்திருந்தான் நண்பன். அவன் கண் விழிக்கும்வரை காத்திருப்போம் என்று வரவேற்ப்பறையில் அமர்ந்து தமிழ் வார இதழ் ஒன்றை படித்துக்கொண்டிருந்தேன். என் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தவர் " ஆப் சவுத் வாலா" என்று இந்தியில் கேட்டார். 

நான் 'ஆமாம் `என்று தலையாட்டினேன். அவர் முகம் மலர்ந்து தன்னை ஒரு ஆசிரியர் என்றும் தன்னோடு வேலை பார்பவர் ஒரு தமிழர் என்றும் சொன்னார். எனக்கு ஆர்வம் அதிகமாகி அந்த தமிழர் எந்த ஊர்காரர் என்று கேட்டேன் அவர் மார்த்தாண்டம் என்று சொன்ன போது நான் உச்சி குளிர்ந்தேன். எனது சொந்த ஊருக்கு பக்கத்து ஊர் என்பதால் அவரது அலைபேசி எண் கிடைக்குமா என்றேன். " ஓ தாராளமா" என்றபடி அவரது நம்பரை தந்துவிட்டு, அவருடன் தொடர்பு கொண்டு மருத்துவமனையில் என்னை சந்தித்த விஷயத்தை கூறிவிட்டு அவரது அலைபேசியை என்னிடம் தந்தார்.

 நான் அவரிடம் அறிமுகம் செய்து கொண்ட போது குஜராத்தில் சொந்த ஊர்க்கார நண்பர் கிடைத்தார் என்ற மகிழ்சி ஏற்பட்டது . தொடர்ந்து தொடர்பு வெச்சிக்குவோம் என்றபடி அலைபேசியை அவரது நண்பரிடம் தந்தேன். "கண்டவங்களுக்கெல்லாம் என்னோட நம்பர எதுக்கு தர்றீங்க" என்று இந்தியில் அவரது நண்பருக்கு கேட்ட குரல் மெல்லமாய் எனக்கும் கேட்டது. 

நன்றி :பாக்யா

ஞாயிற்றுக்கிழமை

"வர்ற ஆவணி மாதம் பத்தாம் தேதி புதன்கிழமை நாள் நல்லாயிருக்கு, அன்ணைக்கு கல்யாணத்த வெச்சுக்கோங்க ரொம்ப சிறப்பா இருக்கும்" தனது மகளின் திருமண தினத்தை புரோகிதர் பஞ்சாங்கம் பார்த்து சொன்னபோது தேவராஜ்க்கு அது பிடிக்காமல் போனது.

 "புரோகிதரே அதே மாசத்துல ஞாயிற்றுக்கிழமை நாள் குறிச்சு குடுத்திடுங்க" என்றார் தேவராஜ். "ஞாயிற்றுக்கிழமை நாள் நல்லா இல்ல சார்" புரோகிதர் அங்கலாப்புடனே சொன்னார்.

 "பரவாயில்ல அந்த நாளே இருக்கட்டும்" என்றபோது புரோகிதர் மறுபேச்சின்றி அந்த நாளையே குறித்து கொடுத்தார். " அப்பா சிற்றியிலெயெ பெரிய மண்டபத்த புக் பண்ணிடவா" என்று கேட்ட தனது மகனிடம் " நம்ம ஊருல இருக்கிற சாதாரண மண்டபமே போதும்" என்றார். 

 "என்னப்பா நீங்க நல்ல நாள், நல்ல மண்டபம் எதுவும் வேண்டாங்கறீங்க ஏன்? என்ற தனது சந்தேகத்தை மெல்ல கேட்டான் அவரது மகன். 

"கல்யாண நாள் ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையா இருந்தா பள்ளிகூடம் போறவங்க, வேலைக்கு போறவங்க எல்லாரும் கல்யாணத்துக்கு வந்து வயிறார சாப்பிட்டுட்டு வாழ்த்தியிட்டு போவாங்க, ஐந்து கிலோமீட்டர் தூரத்துல இருக்கிற சிற்றியில மண்டபம் புக் பண்ணினா பஸ் ஏறி வர்றதுக்கு சிரமப்பட்டு பாதி பேர் வராம போயிடுவாங்க" என்றபோது தனது தந்தை ஒரு பாசக்காரர் என்பதை புரிந்து கொண்டான் அவரது மகன். 

நன்றி :பாக்யா

சைடு ஸ்டேண்டு

வங்கியிலிருந்து பணம் எடுத்துவிட்டு தனது புதிய ஹைனைடிக் ஹோண்டா டூ-வீலரில் ஏறிப்பறந்தாள் மதிவதனி. 

மெயின்ரோட்டைக் கடந்து வலப்பக்கமாக திரும்பி, ஆள் நடமாட்டமில்லாத அந்த சந்துக்குள் நுழைந்து, வண்டியின் வேகத்தை குறைத்து கண்ணாடியைப் பார்த்தபோது திடுக்கிட்டாள். 

 பின்னால் ஹீரோ ஹோண்டா வண்டியில் அவளை பிந்தொடர்ந்தான் அவன். தடித்த உருவம், கண்களில் கறுப்பு கண்ணாடி ஒரு சினிமா வில்லனைப்போல் பார்ப்பதற்கு பயங்கரமாக இருந்தான். 'பேங்குலயிருந்து பணத்த எடுத்துட்டு திரும்பறத பார்த்திருப்பான் அதான் என்ன பாலோ பண்றான்,

 கடவுளே இந்த சந்துல வேற ஆளே இல்லியே!' மதிவதனிக்கு பதட்டம் தொற்றிக்கொண்டது. அவனை திரும்பி பார்த்தபடி வண்டியின் வேகத்தை கூட்டினாள். சிறிது தூரம் சென்றதும் ஆள்நடமாட்டம் தெரிய நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டவாறு பணமிருக்கும் தனது கைப்பையை இறுக்கமாகப் பற்றினாள்.

 சட்டென்று அவள் முன்னால் வண்டியை நிறுத்தினான் அவன். அய்யோ என்று கத்தி ஆளைக்கூட்டவேண்டும் நினைத்து வாயை திறக்கவும், 

 '' மேடம், உங்க வண்டியோட சைடு ஸ்டேண்டு மடக்காமலேயே இருக்கு, 

இப்பிடி போயி இடது பக்கமா திரும்பினா சைடு ஸ்டேண்டு தரையுல உரசி கீழ விழுந்துடுவீங்க, 

முதல்ல ஸ்டேண்ட மடக்கி வையுங்க!'' சொல்லிவிட்டு வேகமாய் பறந்த அவனை ஆச்சரியமாகப்பார்த்தாள் மதிவதனி. 

நன்றி :பாக்யா

கெல்மெட்

நண்பரின் அறையில் தங்கியிருந்தேன். அதிகாலை ஐந்து மணிக்கு அவசரமாக என்னை எழுப்பி இரு சக்கர வாகனத்தில் அவனை ரயில் நிலையம் வரை கொண்டு விடுமாறு கேட்டான். நண்பர் வண்டியை ஓட்ட இருவரும் ரயில் நிலையம் நோக்கி புறப்பட்டோம், துரதிர்ஷ்டவசமாக வண்டியில் பெட்ரோல் இல்லாமல் வண்டி பாதி வழியில் நின்றது. 

வண்டியை சாய்த்து படுக்க வைத்து அது நனைத்திருந்த பெட்ரோலில் அருகிலிருந்த பெட்ரொல் பங்க் வந்து சேர்ந்தோம். பங்க் திறக்கப்படாமல் பூட்டி கிடந்தது. மீண்டும் அடுத்த பங்க் நோக்கி விரைந்தோம் சிறிது தூரம் சென்றதும் வண்டி சுத்தமாய் நின்று போனது.

 நண்பன் வண்டியை என்னிடம் தந்துவிட்டு பெட்ரோல் பங்க் திறக்கும்வரை காத்திருந்து பெட்ரோல் அடித்துவிட்டு திரும்பி செல்லுமாறு சொல்லிவிட்டு எதிரில் வந்த பஸ்ஸை கை காட்டி நிறுத்தி ஏறிக்கொண்டான். பெட்ரோல் இல்லாத வண்டியை உருட்டிகொண்டு அந்த குளிரில் நடந்தபோது எரிச்சலாக வந்தது. 

சட்டென்று அந்த விஷயம் நினைவுக்கு வர அந்த சங்கடமான சூழ்நிலையிலும் நான் வாய் விட்டு சிரித்தேன், காரணம் நண்பன் அவசரத்தில் கெல்மெட்டை கழட்டாமல் அப்படியே வண்டி ஏறியதுதான். 

சிறிது நேரத்தில் நண்பர் தொலைபேசியில் அழைத்தார். அவர் சொன்ன விஷயம் கேட்டு மேலும் சிரித்தேன். பஸ்ஸில் கெல்மெட் தலையில் இருப்பதை மறந்து அப்படியே இருந்துவிட்டாராம் எனக்கு போன் செய்து அலைபேசியை காதில் வைக்க போன போது தான் அவரது தலையில் கெல்மெட் இருப்பதே நினைவுக்கு வந்ததாம். 

பஸ்ஸில் பிரயாணம் செய்யவும் கெல்மெட் அணிய வேண்டுமா என்று சக பிரயாணிகள் அவரை ஒருமாதிரியாகப் பார்த்ததில் கூச்சத்தில் நெளிந்தாராம் எனது நண்பர்.

 நன்றி :பாக்யா